မွတ္ခ်က္။
(စာရြီးသူ ၀န္ခံခ်က္) ။ ေအ၀တၳဳသည္ ကိုဦးသာဇံမိသားစုႏွင့္
ကိုဖိုးလွမိသားစုမ်ား၏ ကိုယ္တြိအျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံရြီးသား ေဖၚျပပါသည္။
၄င္းရို႔ခြင့္ျပခ်က္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖၚရြီးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အားလံုးကိုအထူးေက်းဇူးတင္ဟိပါေၾကာင္း....
(အခန္း ၁)
မိုးဂုတ္စက္၀ိုင္းတခုလံုးအား ၾကယ္တာယာမ်ားႏွင့္ ထိမ္ထိမ္သာေအာင္ တန္းေဆာင္ဘုန္းလ ညာဥ့္တညာဥ့္ကိုအလွဆင္ထားၾကသည္။ နတ္ျမစ္တဖက္ကမ္းမွ တာကါနာ (ကယုေခ်ာင္း) ျမိဳ႔၏ညအလွကလည္း လွ်စ္စစ္မာက်ဴရီေရာင္စံုၾကာပြင့္မ်ားႏွင့္ အလွဆင္ထားသည္က မိုးဂုတ္စက္၀ိုင္ကို အျပိဳင္အဆိုင္။ စီတန္းနီေသာ ျဖဴ၀ါေရာင္မီးသီးႀကီးမ်ားေအာက္မွာ ဆလိုက္မီးသီးငယ္မ်ား တရႈတ္ရႈတ္တခၽြီးခၽြီး ျပီးလႊားနီၾကသည္ကလည္း မီးေရာင္ေအာက္မွာ မနီဖူးသူတဦး၏ ႏွစ္လံုးသားကို လြယ္ကူစြာဆြဲေဆာင္နီၾက၏။ လွည့္ယူဖမ္းစာနီၾက၏။ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ႏွစ္သက္စရာျမင္ကြင္းသစ္မ်ားကို ၾကည့္ရွဳ႔ရစြာက စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏုစရာတမ်ိဳး။ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ တိုးတက္မႈမ်ားႏွင့္ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ကို အလွဆင္ခ်င္စိတ္က တသြင္သြင္စီက်လာ၏။ စိတ္အာ႐ံုတခုလံုးကို လႊမ္းမိုးနီရာယူထားလိုက္၏။ “အို……နက္ဖန္မိုးေသာက္အာ႐ံုေရာက္ေက ငါရို႔လည္း ယင္းဖက္ကမ္းမွာဟိနီလီဖို႔……..” စိတ္ထဲမွာ ရည္ရြယ္ယင္း ဒေယာစြမ္ကို မျဖဳတ္တမ္းဆြဳကိုင္ထားေသာ ညီမငယ္ကို ေကာက္ရြက္လိုက္သည္။ “အကိုႀကီး..မိမိ….ဇာမာလဲ၊ မိမိကို…….ဇာခါတြိ႔ရဖို႔လဲ”။ အဖ မျမင္ဖူး၊ မိခင္ကိုရာတမ္းတတတ္ေသာ ၀ါ၀ါ၏မ်က္ရည္ရႊမ္းနီေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္ သူမ၏မိခင္ကို လြမ္းဆြဲနီေသာစကားသံမ်ားက အစ္ကုိယ္ႀကီး၏ႏွစ္လံုးသားကို တစစီၾကြီမြလားေစ၏။ ေျပာမထြက္ႏိုင္ေသာ ခံစားခ်က္၊ နာက်ဥ္းခ်က္မ်ား အစ္ကိိုယ္ႀကီးရင္ထဲမွာ အလံုးႀကီးဆို႔လို႔။ မ်က္ႏွာကို အရဲတင္းပ်ာ မပြင့္တပြင့္ျပံဳလ်က္ တဘက္ကမ္းကိုလက္ညႇိဳးထိုးကာ… “မိမိနန္႔ဘာဘာရို႔ ထိုဘက္ကမ္းမွာ။ နက္ဖန္ခါ မိုးထက္ေစာေစာႀကီး အပုေခ်၊ အကိုေခ်၊ အမယ္ႀကီး၊ အကိုႀကီးရို႔ကို လာေခၚလာဖို႔။ အပုေခ်ဖို႔ မုန္အမ်ားႀကီး ၀ယ္လာဖို႔လတ္။ အက်ႌအလွပေခ်တိလည္း ၀ယ္လာဖို႔လတ္။ ေထာ….ထိုမွာၾကည့္ဇမ္ခ်က္ မီးသီးေခ်တိၿပီးနီကတ္ေတထြား…။ ပေဇာင္လွေရခ်င့္…..၊ ၾကည့္ဇမ္ခ်က္…..” “မိမိ..ယင္းမာလာ” “အံု….ယင္းဖက္ကမ္းမွာ။ ကေကာင္းလိမ္မာေရကား….ေအသူ။ နက္ဖန္ခါ မိမိနန္႔ အပုေခ်နန္႔ ဂါရီအတူတူစီးကတ္ဖို႔ေတ။ ၀ူး………၀ူး……၊ ပြင္း……ပြင္း…..ပြင္း………နန္႔ ပင္ ျမည္ပ်ာ ၀ူး…..ထြက္လားလီဖိုေယ။ ဂါရီရွိဆံုးမာ အသူထိုင္ဖို႔လဲ….” “၀ါ၀ါ….ထိုင္ဖို႔….”။
(အခန္း ၁)
မိုးဂုတ္စက္၀ိုင္းတခုလံုးအား ၾကယ္တာယာမ်ားႏွင့္ ထိမ္ထိမ္သာေအာင္ တန္းေဆာင္ဘုန္းလ ညာဥ့္တညာဥ့္ကိုအလွဆင္ထားၾကသည္။ နတ္ျမစ္တဖက္ကမ္းမွ တာကါနာ (ကယုေခ်ာင္း) ျမိဳ႔၏ညအလွကလည္း လွ်စ္စစ္မာက်ဴရီေရာင္စံုၾကာပြင့္မ်ားႏွင့္ အလွဆင္ထားသည္က မိုးဂုတ္စက္၀ိုင္ကို အျပိဳင္အဆိုင္။ စီတန္းနီေသာ ျဖဴ၀ါေရာင္မီးသီးႀကီးမ်ားေအာက္မွာ ဆလိုက္မီးသီးငယ္မ်ား တရႈတ္ရႈတ္တခၽြီးခၽြီး ျပီးလႊားနီၾကသည္ကလည္း မီးေရာင္ေအာက္မွာ မနီဖူးသူတဦး၏ ႏွစ္လံုးသားကို လြယ္ကူစြာဆြဲေဆာင္နီၾက၏။ လွည့္ယူဖမ္းစာနီၾက၏။ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ႏွစ္သက္စရာျမင္ကြင္းသစ္မ်ားကို ၾကည့္ရွဳ႔ရစြာက စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏုစရာတမ်ိဳး။ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ တိုးတက္မႈမ်ားႏွင့္ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ကို အလွဆင္ခ်င္စိတ္က တသြင္သြင္စီက်လာ၏။ စိတ္အာ႐ံုတခုလံုးကို လႊမ္းမိုးနီရာယူထားလိုက္၏။ “အို……နက္ဖန္မိုးေသာက္အာ႐ံုေရာက္ေက ငါရို႔လည္း ယင္းဖက္ကမ္းမွာဟိနီလီဖို႔……..” စိတ္ထဲမွာ ရည္ရြယ္ယင္း ဒေယာစြမ္ကို မျဖဳတ္တမ္းဆြဳကိုင္ထားေသာ ညီမငယ္ကို ေကာက္ရြက္လိုက္သည္။ “အကိုႀကီး..မိမိ….ဇာမာလဲ၊ မိမိကို…….ဇာခါတြိ႔ရဖို႔လဲ”။ အဖ မျမင္ဖူး၊ မိခင္ကိုရာတမ္းတတတ္ေသာ ၀ါ၀ါ၏မ်က္ရည္ရႊမ္းနီေသာ မ်က္လံုးအစံုႏွင့္ သူမ၏မိခင္ကို လြမ္းဆြဲနီေသာစကားသံမ်ားက အစ္ကုိယ္ႀကီး၏ႏွစ္လံုးသားကို တစစီၾကြီမြလားေစ၏။ ေျပာမထြက္ႏိုင္ေသာ ခံစားခ်က္၊ နာက်ဥ္းခ်က္မ်ား အစ္ကိိုယ္ႀကီးရင္ထဲမွာ အလံုးႀကီးဆို႔လို႔။ မ်က္ႏွာကို အရဲတင္းပ်ာ မပြင့္တပြင့္ျပံဳလ်က္ တဘက္ကမ္းကိုလက္ညႇိဳးထိုးကာ… “မိမိနန္႔ဘာဘာရို႔ ထိုဘက္ကမ္းမွာ။ နက္ဖန္ခါ မိုးထက္ေစာေစာႀကီး အပုေခ်၊ အကိုေခ်၊ အမယ္ႀကီး၊ အကိုႀကီးရို႔ကို လာေခၚလာဖို႔။ အပုေခ်ဖို႔ မုန္အမ်ားႀကီး ၀ယ္လာဖို႔လတ္။ အက်ႌအလွပေခ်တိလည္း ၀ယ္လာဖို႔လတ္။ ေထာ….ထိုမွာၾကည့္ဇမ္ခ်က္ မီးသီးေခ်တိၿပီးနီကတ္ေတထြား…။ ပေဇာင္လွေရခ်င့္…..၊ ၾကည့္ဇမ္ခ်က္…..” “မိမိ..ယင္းမာလာ” “အံု….ယင္းဖက္ကမ္းမွာ။ ကေကာင္းလိမ္မာေရကား….ေအသူ။ နက္ဖန္ခါ မိမိနန္႔ အပုေခ်နန္႔ ဂါရီအတူတူစီးကတ္ဖို႔ေတ။ ၀ူး………၀ူး……၊ ပြင္း……ပြင္း…..ပြင္း………နန္႔ ပင္ ျမည္ပ်ာ ၀ူး…..ထြက္လားလီဖိုေယ။ ဂါရီရွိဆံုးမာ အသူထိုင္ဖို႔လဲ….” “၀ါ၀ါ….ထိုင္ဖို႔….”။
