ဖုန္းကြယ္ခံကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီ (Hidden Colony)

“ကိုလိုနီ” (Colony) ဆိုလ်င္ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံတခုက တျခားအင္အားငယ္ႏိုင္ငံတခုကို (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံအမ်ားကို သေဘာတူသည္ျဖစ္စီ၊ မတူသည္ျဖစ္စီ စစ္ေရးအရက်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္ၿပီး အခ်ဳပ္အခ်ာကိုထိမ္းခ်ဳပ္ကာ လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံျပဳလုပ္သည္ဟု ေယဘူယနားလည္ၾကသည္။ “ကုန္ၾကမ္းထုတ္ ကုန္ေခ်ာယူ” ဆိုသည့္ စီးပြားေရအရေသာ္၄င္း၊ စစ္ေရးအရ “အေစာင့္ေယွာက္ခံႏိုင္ငံ” အျဖစ္၄င္း၊ သို႔မဟုတ္ “ရွိတန္းစစ္စခန္း” အျဖစ္၄င္း၊ ႏွစ္ခုစလံုးအတြက္ေသာ္၄င္း၊ ႏိုင္ငံတကာနယ္ခ်ဲ႔မ်ား က်င့္သံုးခသည့္နယ္ၿမီမ်ားျဖစ္သည္။

ယိုင္ေက်းေသာနယ္ခ်ဲ႔မ်ားသည္ မိမိရို႔အက်ိဳးအျမတ္ရဟိေရးအတြက္ နယ္ခ်ဲ႔ခံနယ္ၿမီးမ်ား တိုးတက္ေရးကို အာရံုစိုက္ခကတ္သည္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ ပညာေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ ယိုင္ေက်မႈ၊ အဖက္ဖက္မွ ေဒသခံမ်ားတိုးတက္ေအာင္ ဖန္တီးခကတ္သည္။ ေဒသခံအလိုေတာ္ဟိမ်ား တိုးတက္လီ နယ္ခ်ဲ႔မ်ားအျမတ္ရလီ။ တခ်ိန္တည္းမွာ အလိုေတာ္ဟိမဟုတ္ေသာ ေဒသခံမ်ား အျမင္က်ယ္လာလီ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမ်ား ေပၚထြက္လာလီ ျဖစ္၏။

ယင္းေၾကာင္း မတိုးတက္ေသာေဒသမ်ားမွာ ေဒသငယ္မွေဒသႀကီးသို႔၊ ၿမိဳ႔ျပႏိုင္ငံမွ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံအဆင့္သို႔ ျမင့္မားခကတ္ရသည္။ လြတ္လပ္ေသာအမ်ိဳးသားမ်ားႏိုင္ငံ၊ ဓနသဟာယႏိုင္ငံ၊ အေစာင့္ေယွာက္ခံႏိုင္ငံမ်ား ေပၚထြန္းလာၾကသည္။ မတူကြဲျပားျခားနားေသာ ယိုင္ေက်းမႈ၊ ရိုးရာဓေလ့မ်ား၊ လူနည္းစုမ်ား ရွင္သန္တည္တံ့ေရးကို အေလးပီးခသည္။ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားဟိခသလို၊ ဆိုးက်ိဳးမ်ားလည္း အေျမာက္အမ်ားဟိခပါ၏။ နယ္ခ်ဲ႔ခံႏိုင္ငံမ်ား၏ လူသားအရင္းျမစ္မ်ား၊ သဘာ၀အရင္းအျမစ္မ်ားကို နယ္ခ်ဲ႔ႏိုင္ငံမ်ားက သူရို႔အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ ဘက္စံုအသံုးခ်ခကတ္သည္။ နယ္ၿမီမ်ားကိုမူ ေဒသခံျပည္သူမ်ား ဆႏၵမပါဘဲ သူရို႔အုပ္ခ်ဳပ္ရလြယ္ေအာင္ အျခမ္းျခမ္းစိတ္ျဖာကတ္သည္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမ်ားကို ကိုလိုနီကၽြန္စိတ္မ်ား သြတ္သြင္းထားခကတ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႔မ်ားကို အသွ်င္သခင္မ်ားဟု အျမင္ေရာက္စီေအာင္လုပ္ၾကသည္။ ေတာ္လွန္လိုစိတ္မ်ား ကင္းမဲ့ေအာင္ဖန္တီးထားၾကသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ ကမၻာ့ကုလသမဂၢက ႏိုင္ငံတကာနယ္ခ်ဲ႔စနစ္ (International Colonialism) ခ်ဳပ္ၿငိမ္းလားပ်ာဟု ေၾကျငာလိုက္ခ်ိန္မွာ မလြတ္လပ္သိမ့္ေသာ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ အက်ပ္ရိုက္လားရသည္။ ယင္းအခ်ိန္မွာ ကမၻာႀကီး၌ အုပ္စု (၃) စု ခြဲထားသည္။ အရင္းသွ်င္ကမၻာကို ပထမကမၻာ၊ (1^st World)၊ ဆိုခ်ယ္လစ္ကမၻာကို ဒုတိယကမၻာ (2^nd World)၊ လြတ္လပ္စႏိုင္ငံမ်ားကို တတိယကမၻာ (3^rd World) ဟူ၍ ခြဲျခားထားခကတ္၏။

သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္စကမၻာအတြင္း (ႏိုင္ငံမ်ားအတြင္း) မလြတ္လပ္သိမ့္ေသာအမ်ိဳးသားမ်ား ေျမာက္မ်ားစြာဟိနီသိမ့္သည္။ သမိုင္အရ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းႏွင့္ နီလာေသာအမ်ိဳးသားမ်ားကို ျပည္သူ႔ဆႏၵမပါဘဲ ကမၻာ့နယ္ခ်ဲ႔မ်ားက ဤတတိယကမၻာအတြင္း ထည့္သြင္းထားခကတ္၏။  သူရိုု႔သည္ မလြတ္လပ္သိမ့္ေသာ ကုိလိုနီမ်ားျဖစ္ၾကသည္။  သို႔ေသာ္ ကမၻာ့ကိုလိုနီစနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းလားပ်ာဟု ေၾကာျငာလိုက္ခ်ိန္မွာ  ေဒသႏၵရကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔မ်ား (Regional Colonists) လက္ေအာက္မွာ  ၄င္းရို႔က်န္ဟိနီခရ၏။

ဤလြတ္လပ္စကမၻာမ်ားသည္ ကမၻာနယ္ခ်ဲ႔မ်ားက ေဒသခံျပည္သူမ်ား (၀ါ)  လူမ်ိုးမ်ားဆႏၵကိုမယူဘဲ သူရို႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အဆင္ေျပမႈ၊ နယ္ခ်ဲ႔အခ်င္းခ်င္းသေဘာတူညီမႈမ်ားအေပၚ ေအာက္ၿခီခံၿပီး နယ္ၿမီမ်ားခြဲျခားမႈအေပၚ လူမ်ိုးတမ်ိဳးထက္ပို၍နီထိုင္ေသာ တိုင္းျပည္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဤတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ တခ်ိဳ႔က လူ႔အခြင့္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရဟိေရးကို အာမခံခ်က္ဟိၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ တန္းတူအခြင့္ေရးမ်ားဟိေသာ ဖိုင္ဒရယ္ႏိုင္ငံအျဖစ္၄င္း၊ ကြန္ဖိုင္ဒရယ္ႏိုင္ငံအျဖစ္၄င္း တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကၿပီး၊ ဤအခြင့္ေရးမ်ားမပီးေသာႏိုင္ငံမွာ ေဒသႏၵရကိုလိုနီစနစ္ (Regional Colonialism) ကို ဆက္လက္က်င့္သံုးလားၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ကမၻာက ၄င္းေဒသႏၵရကိုလိုနီနယ္ခ်ဲမ်ား (Regional Colonists) ကို နယ္ခ်ဲ႔မ်ားဟု မသတ္မွတ္ၾကသျဖင့္ သူရို႔သည္ “ဖုန္းကြယ္ခံ နယ္ခ်ဲ႔မ်ား (Hidden Colonists)” ျဖစ္လာၾက၏။ သူရို႔လက္ေအာက္မွာ နယ္ခ်ဲ႔ခံအမ်ိဳးသားမ်ားသည္ “ဖုန္းကြယ္ခံ ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီ (Hidden Colony)” ျဖစ္လာၾကရသည္။ ဤသည္ကို စတုတၳကမၻာ (4^th World) ဟု သတ္မွတ္ရမည္။ ေအနိကမၻာတြင္ “ကိုယ္စားျပဳမခံရေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအဖြဲ႔ (Unrepresented Nations and Peoples Organiztion – UNPO)” သည္ စတုတၳကမၻာ (4^th World) အဖြဲ႔၀င္ ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီမ်ားအသင္း ျဖစ္သည္။ တမ်ိဳးေျပာရပါလ်င္ မလြတ္လပ္သိမ့္ေသာ ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီမ်ား၏ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ (Shadowed UN) ျဖစ္သည္။ ဤအ၀ိုင္းအ၀န္းက လြတ္လပ္လားလ်င္ (UNO) ၏ အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္လာရမည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ (UNPO) ၏ ေႀကြးေၾကာ္သံသည္ “လြတ္လပ္ေသာႏိုင္ငံမ်ားျပည္ေထာင္စု (Federation of Independent State) ျဖစ္လာသည္။ က်န္ေတာ္ရို႔ (NUPA) သဘာပတိႀကီး အခင္-ေမာင္စိန္ညြန္႔က  ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ “လြတ္လပ္ေသာလူမ်ိဳးမ်ား ဆႏၵအေလ်ာက္ ပူးေပါင္းနီထိုင္ေသာ စနစ္ (Voluntary Association of Free Nations) ကို က်င့္သံုးလားမည္ဟု မဟာမိတ္မ်ား (KNU, KNPP, KIO, MNSP, DPNS and PLF) ရို႔ႏွင့္ တြိ႔ဆံုစိုင္က ေျပာၾကားဖူးခပါသည္။

ေအနိ ဗမာျပည္ေထာင္စုေခၚ ႏိုင္ငံတြင္ ခ်မ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ မြန္၊ ရခိုင္ရို႔သည္ ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ဗမာစစ္အာဏာသွ်င္သည္ နယ္ခ်ဲ႔ပုန္း (Hidden Colonist) ျဖစ္သည္။ ဤကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီစနစ္ (Hidden Colonialism) တြင္ နယ္ခ်ဲ႔စစ္အာဏာသွ်င္ နအဖ က ဗမာမဟုတ္ေသာလူမ်ိဳးမ်ားကို ဗမာမႈျပဳ (Burmanization) ရန္ ေအာက္ပါစနစ္မ်ားကို က်င့္သံုးနီသည္။

၁) ဗမာယံုးသံုးအမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ (Burman Official Nationalism)

၂) ဗမာေဒသကို စီးပြားေရးအရ ဗဟိုျပဳ၀ါဒ (Economic Centralism)

၃) ယိုင္ေက်းမႈအရ ၀ါးမ်ိဳမႈ (Cultural Hegemonism)

၄) ကိုလိုနီသြီးသားေရာေႏွာမႈ (Colonial Assimilation) မ်ားကို က်င့္သံုးနီသည္။

အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ နအဖစစ္အာဏာသွ်င္လက္ေအာက္ ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီမ်ားသည္ ေအာက္ပါ စနစ္ဆိုးေအာက္တြင္ ဗမာမႈျပဳျခင္း (Burmanization) ခံနီရသည္။

၁) တဆင့္ခံလူမ်ိဳးငယ္မ်ား (Sub-nation Status)

၂) ရႊိ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား (Migrant Workers)

၃) ယိုင္ေက်မႈဓေလ့ထံုးစံမ်ား ဖ်က္္ဆီးခံရျခင္း (Cultural Genocide)

၄) လူမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ျခင္း (National Extinction or Ethnic Cleansing) အထိ ေရာက္လားရမည္။

ဗမာယံုးသံုးအမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ (Burman Official nationalism)

“ဗမာျပည္သည္ တို႔ျပည္၊ ဗမာစကားသည္ တို႔စကား၊ ဗမာစာသည္ တို႔စာ၊ ဗမာျပည္ကို ခ်စ္ပါ၊ ဗမာစကားကို ေလးစားပါ၊ ဗမာစာကို ျမတ္ႏိုးပါ” ဟူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဗမာပါလီမာန္အစိုးရေသာ္၄င္း၊ စစ္အာဏာသွ်င္အစိုးရေသာ္၄င္း ေၾကြးေၾကာ္က်င့္သံုးၾကပါသည္။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္နီသည့္ကာလက ဗမာလူမ်ိဳးတရပ္လံုးကို အမ်ိဳးသားေရစိတ္ဓါတ္ တက္ၾကြစီရန္သံုးခစိုင္ မွန္ခသေလာက္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ဆက္လက္က်င့္သံုးျခင္သည္ အျခားအမ်ိဳးသားမ်ားအား “၀ါးမ်ိဳေရး” မူကို က်င့္သံုးရာေရာက္သည္။ ေအနိဗမာမဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသားေဒသမ်ားတြင္ ဤေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားႏွင့္အတူ နအဖစစ္အစိုးရက “ဗမာ” လုပ္နီသျဖင့္ ဗမာမဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ “လူမ်ိဳးငယ္မ်ား” (Sub-nations) အဆင့္သို႔ က်ေရာက္ခရသည္။ မိမိရို႔၏ယိုင္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံမ်ား၊ အမ်ိဳးသားလကၡဏာမ်ား ၀ါးမ်ိဳးခံခရသည္။ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္မ်ား ေလ်ာ့က်လာခရသည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိရို႔အမ်ိဳးသားကို ျမတ္ႏိုးစိတ္ကုန္ခန္းလာၾကသည္။ ဤသည္မွာ မိမိရို႔လူမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ရမည့္လမ္းကို လက္ပိုက္ထိုင္ၾကည့္နီရျခင္းျဖစ္သည္။

ဗမာေဒသကိုစီးပြားေရးအရ ဗဟိုျပဳျခင္ (Economic Centralism)

လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးသည္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၏ စီပြားေရးအသက္သြီးေၾကာျဖစ္သည္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ျဖတ္ေတာက္ခံရေသာ ေဒသသည္ စီးပြားေရးပ်က္ၿပိဳရမည္သာျဖစ္သည္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကို အမွီသဟဲျပဳနီရေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသွ်င္မ်ား စီးပြားပ်က္ရသည္။ ေယဇူႏွင့္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းမြန္ေသာေဒသသို႔ ေျပာင္ရႊိ႔လားရသည္။ စက္ရံုအလုပ္ရုံမဟိေသာေဒသသည္ ကုန္ၾကမ္းထုတ္၊ ကုန္ေခ်ာပို႔ခံရေသာ ကိုလိုနီစ်ီးကြက္ျဖစ္ရ၏။ ယင္းေဒသမွ ပညာတတ္မ်ားသည္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ၿပီး စက္ရုံအလုပ္ရုံဟိရာေဒသသို႔ ရႊိ႔ေျပာင္းလားရသည္။ ေအန ိဗမာေဒသကို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားသည္။ ကုန္ေခ်ာစက္ရံုမ်ား ဗမာေဒသတြင္ ဗဟိုျပဳတည္ေဆာက္ထားသည္။ စီးပြားေရးဗဟိုခ်က္မ ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးထားသည္။ ဗမာမဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားေဒသမွ စီးပြားေရးအဆင္မေျပသူမ်ား၊ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား၊ ပညာတတ္မ်ား ဗမာေဒသသို႔ မလြဲမေယွာင္သာ ရႊိ႔ေျပာင္းလားခရသည္။ အမိ်ဳးသားမ်ားေဒသတြင္ လူဦးရည္ေလ်ာ့နည္းလာရသည္။ ဥေဏွာက္ယိုစီးမႈမ်ား ျဖစ္လာရသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားေဒသ၌ အတတ္ပညာသွ်င္မ်ား၊ အသိပညာသွ်င္မ်ား မိမိၿမီကိုစြန္႔ခြာ လားၾကရသည္။

ယိုင္ေက်းမႈအရ ၀ါးမ်ိဳမႈ (Cultural hegemonsim)

ဗမာစာကို ယံုးသံုးစာ၊ ဗမာစကားကို ယံုးသံုးစကား၊ ဗမာ့ယိုင္ေက်းမႈကို အမ်ိဳးသားယိုင္ေက်းမႈအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရာမွ တျခားဗမာမဟုတ္ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ စကား၊ စာပီ၊ ယိုင္ေက်းမႈစေသာ အမ်ိဳးသားစလကၡဏာမ်ား ေမွးမွီလားရသည္။ ယိုင္ေက်းမႈ၀ါးမ်ိဳခံလိုက္ရသည္။ ဤသည္မွာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၏ အမ်ိဳးသားေရစိတ္ဓါတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းစီသည္။ အျခားတဖက္မွာ ဗမာျပဳျခင္းကို အတင္ႀကီးစိတ္ ျဖစ္ေပၚစီ၏။ မိမိလူမ်ိဳးႏွင့္ယိုင္ေက်းမႈကို အထင္ငယ္အျမင္ငယ္ ျဖစ္စီပါသည္။

ကိုလိုနီသြီးေရာေႏွာမႈ (Colonial Assimilation)

ယင္းကဲ့သို ဗမာအမ်ိဳးသားေရးကို ျပည္ေထာင္စု၏ ယံုးသံုးအမ်ိဳးသားေရးအျဖစ္ ဖန္တီထားျခင္း၊ ဗမာျပည္ကို စီးပြားေရးဗဟိုခ်က္မ ဖန္တီးလိုက္ျခင္း၊ ဗမာယိုင္ေက်းမႈကို ႏိုင္ငံေတာ္ယိုင္ေက်းမႈအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းမ်ားသည္ ဗမာမဟုတ္ေသာ တျခားအမ်ိဳးသား၏ ဘ၀တည္ၿငိမ္မႈကို ပ်က္စီးစီသည္။

၄င္းရို႔၏ယိုင္ေက်းမႈမ်ားကို ၀ါးမ်ိဳးလႊမ္းမိုးလိုက္ျခင္းသည္ ထိုလူမ်ိဳးကို ေပ်ာက္ပ်က္စီသည္။ အမ်ိဳးသားလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အသိတရားအရေသာ္၄င္း၊ ရုပ္ဘ၀အရေသာ္၄င္း၊ ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္မ်ား ေျပာင္းလဲလာရသည္။ အမ်ိဳးသားဘ၀ေပ်ာက္ကြယ္ခရသည္။

ယင္းေၾကာင္း ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီဘ၀က်ေရာက္နီရေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ေနာက္ဆံုးဘ၀မွာ “လူမ်ိဳးဆိတ္သုဥ္းမႈ (၀ါ) ေပ်ာက္ကြယ္မႈ” ျဖစ္သည္။ ငါရို႔သည္ မိမိရို႔လူမ်ိဳးဆိတ္သုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမွ ငါရို႔လူမ်ိဳးကို ကယ္တင္ရမည္။ ဤလုပ္ငန္းသည္ မ်ိဳးဆက္တဆက္ၿပီးတဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းေဆာင္ရြက္ရမည့္ သမိုင္ပီးတာ၀န္ျဖစ္သည္။ ငါရို႔သည္ ေနာင္မ်ိဳးဆင္မ်ားအား “အခ်ံဳးပီး၀ါဒ (Defeatism) ကို သမိုင္းဆိုးမြီအျဖစ္ မပီးအပ္သင့္။ ငါရို႔၏အဖိုးအဖီးမ်ားသည္ ငါရို႔ကို ဤဆိုးမြီမ်ား မပီခ၍ ေအနိတိုင္ အမ်ိဳးသားဘ၀ အာမခံခ်က္ဟိမည့္ အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ တာ၀န္ပီးခသျဖင့္ ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္နီျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကိုလည္း ဆက္လက္လက္ဆင့္ကမ္းရမည္ ျဖစ္သည္။ နိဂုံးခ်ဳပ္ရလ်င္ ႏိုင္ငံတကာကိုလိုနီစနစ္မွာ လူမ်ိဳးမ်ားရွင္သန္တိုးတက္မႈဟိခသေလာက္ ေဒသႏၵရကိုလိုနီတြင္ တနည္း ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီစနစ္တြင္ လူမ်ိဳးဆိတ္သုဥ္းမႈကို ျဖစ္ေပၚစီသည္ျဖစ္၍ ငါရို႔အမ်ိဳးသားမေပ်ာက္ပ်က္၊ မဆိတ္သုဥ္းရေအာင္ အမ်ိဳးသားတည္တံ့ရွင္သန္ေရးအတြက္ ငါရို႔ႏွင့္တကြ ေနာင္မ်ိဳးဆက္မ်ားသည္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ငါရို႔၏အမ်ိဳးသားဘ၀ ရွင္သန္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရာတြင္ ပထမအဆင့္အားျဖင့္ လူမ်ိဳးမေပ်ာက္ရေအာင္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ခုခံကာကြယ္ရမည္မွာ ရခိုင္သားတိုင္းတာ၀န္ျဖစ္သည္။

“ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဆံုးျဖတ္ဖန္တီးခြင္မဟိေသာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးသည္ ဂုဏ္က်က္သရည္လည္းမဟိ၊ တန္းတူေရးလည္းမဟိ၊ အမ်ိဳးသားဘ၀လံုျခံဳမႈႏွင့္ နယ္ၿမီတည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးလည္း အာမခံခ်က္မဟိ။”

(မွတ္ခ်က္။   ။ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ “ဗမာ” မႈျပဳခံရေသာ ရခိုင့္လူအဖြဲ႔စည္း၏ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား။

၁) အယင္ကာလက ရခိုင့္လူ႔အဖြဲစည္းမွ ရခိုင္ရို႔သည္ ရခိုင္ျပည္တြင္ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀ကို ေျဖယွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ရြင္ဂ်ာ (Migrants) ဘ၀ျဖင့္ စီးပြားေရးဗဟိုခ်က္မအျဖစ္ ဖန္တီးထားေသာ ဗမာေဒသသို႔ မလြဲမေယွာင္သာ ေျပာင္းရႊိလားၾကရသည္။ သူရို႔သည္ မည္သည့္နီရာသို႔ပင္ေရာက္ေရာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်ိန္ေရာက္လ်င္ မိမိရို႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေသာ္၄င္း၊ မိမိရပ္ရြာမွေသာ္၄င္း လားေရာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေလ့ ဟိၾကသည္။ လူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာျခားမ်ားကို အိမ္ေထာင္ျပဳေလ့ မဟိ။ ယွားယွားပါးပါး အိမ္ေထာင္ျပဳမိခလ်င္လည္း ၄င္းမိသားစုသည္ ရခိုင္မိသားစုသာျဖစ္ခရပါသည္။ ေအကုကာလတြင္ကား လံုး၀ေျပာင္းလဲလားပ်ာျဖစ္၏။ ရခိုင္-ခ်မ္း၊ ခ်င္း-ရခိုင္၊ မြန္-ရခိုင္၊ ရခိုင္-ကယင္၊ ရခိုင္-ဗမာ စသည္ျဖင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳမိခလ်င္ ရလာေသာသားသမီးမ်ားမွာ ဗမာျဖစ္လားရသည္။ ယင္းထက္ဆိုး၀ါးသည္မွာ အမိရခိုင္-အဖရခိုင္ျဖစ္လ်က္ “ကၽြန္ေတာ္ဗမာ” ျဖစ္နီၾကပါ၏။ မိဖမ်ားထိမ္းသိမ္းမႈ အထူးအေရးႀကီးလာသည္။

၂) အယင္က ရခိုင္ရို႔သည္ မိမိဘာသာစကားကို အျမတ္တႏိုးတန္ဘိုးထား ေျပာၾကသည္။ သားသမီးမ်ားကို အျပင္တြင္ဗမာစကား သို႔မဟုတ္ တျခားဘာသာစကား ေျပာခ်င္သေလာက္ေျပာ ျပႆနာမဟိေသာ္လည္း အိမ္ကိုေရာက္လ်င္ ရခိုင္စကား (မိခင္စကား) ကိုသာ ေျပာစီသည္။

ေအကုမူ သားသမီးမ်ားဗမာစကား (၀ါ) ဘာသာျခားစကားကို အိမ္တြင္းေျပာနီသည့္အခါ နားေထာင္ေကာင္းသလိုလို မိဖမ်ားကလိုက္ေျပာၾကသည္။ မိဖိမ်ားကိုယ္တိုင္ ဘာသာျခားစကားကို  လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေျပာနီၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ရခိုင္ျပည္မွဗမာျပည္ဖက္ကူးသည္ႏွင့္ ရခိုင္စကားမေျပာတတ္ပါပ်ာ။ ယင္းထက္ဆိုးသည္မွာ ရခိုင္အသံႏွင့္ထိန္း၍မရ၊ ဗမာအသံျဖင့္ ထိန္းမွရသည့္ အဆင့္ျဖစ္နီပါသည္။

၃) စာပီႏွင့္ ပါတ္သက္လာလွ်င္ ေအနိ႔ဗမာစာသည္ပင္လ်င္ ရခိုင္စာျဖစ္နီသည္။ ဗမာစာမူလသည္ ရခိုင္စာျဖစ္သည္။ ျမေစတီေက်ာက္စာက သက္သီျပနီပါသည္။ (သို႔ေသာ္ လက္ဟိျမန္မာစာသည္ ဗမာေ၀ါဟာရ လႊမ္းမိုးထားသည္)။ အယင္က ရခိုင္ျပည္တြင္း ျမန္မာစာကိုျပလ်င္ ရခိုင္ရို႔ရခိုင္အသံႏွင့္ ဖတ္ၾကပါသည္။ ဗမာဆရာ၊ ဆရာမမ်ား (၂) လ (၃) လ အၾကာတြင္ ရခိုင္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ျဖစ္လားၾကရသည္။ ေအကုမူ ရခိုင္ျပည္တြင္း “ျမန္မာစာ” ကို “ဗမာအသံ” ျဖင့္ ဖတ္ရမည္ဟု နအဖ က အတင္းအဓမၼခိုင္းေစလာသည္။ ဤလုပ္ရပ္အားလံုးသည္ “ဗမာမႈ” ျပဳခံနီရေသာ ရခိုင္သားရို႔၏ ဘ၀မွန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ပုန္းကိုလိုနီဘ၀ ေနာက္ဆံုးလားရာလမ္းသည္ “ရခိုင္လူမ်ိဳးဘ၀” ေပ်ာက္ကြယ္ေရးပင္ျဖစ္သည္။

စည္းရံုးေရးႏွင့္ျပန္ၾကားေရဌာန

ရခိုင္ျပည္အမ်ိဳးညီညြတ္ေရးပါတီ (NUPA)