ထမင္းငတ္မွရခိုင္စကားေျပာပါသည္

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဂၽြႏၷ၀ါရီ ၂၄ ရက္နိ က်န္ေတာ္႐ို႔ရခိုင္လူငယ္ေလးေယာက္ (ကိုရန္ႏိုင္…ဗိုလ္ရာႏွင့္အတူတိုင္ျပည္အတြက္ အသက္ပီးက်ဆံုး၊ ကိုႏိုင္၀င္း၊ ကိုဘေအာင္၊ က်န္ေတာ္စိုး၀င္း) နယူေဒလီၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ က်န္ေတာ္႐ို႔မတိုင္ခင္ ရခိုင္ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ ေရာက္ဟိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ယင္း႐ို႔မွာ ကိုေရႊဇံ၊ ကိုျပည္ေအး၊ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ကိုယ္ေတာ္ (လူနာမည္မသိ၊ ဘုန္းႀကီးလုပ္ခလို႔ ကိုယ္ေတာ္ေခၚဖန္မ်ားလာေသာေၾကာင့္ လူနာမည္ေပ်ာက္လားပါ၏။) ႐ို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကိုေရႊဇံက နယူေဒလီၿမိဳ႔ကို ပထမဆံုးေရာက္ဟိလာေသာ ရခိုင္ေက်ာင္းသားျဖစ္ပါသည္။ ယင္းေနာက္မွာ ကိုယ္ေတာ္၊ ကိုျပည္ေအး႐ို႔တက္လာၾကသည္ဟု သိရပါ၏။ ကိုေရႊဇံက ရခိုင္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟိရာ ဘဂၤလားဒဲခ်္ကို ထြက္လားခသည္ဟု သိရပါ၏။ 

က်န္ေတာ္႐ို႔က ေရာက္ခါစဆိုခါ အယင္ေရာက္ဟိနီေသာ ေက်ာင္းသားတိထံမွ အစစအရာရာ အကူညီေတာင္းရပါသည္။ ယံုးလား၊ အိမ္ငွား၊ စ်ီး၀ယ္ အစံုပါ။ ရခိုင္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ဟိသည္လို႔ သိရေသာေၾကာင္း အလြန္၀မ္းေျမာက္မိပါသည္။ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ အားကိုးရမည္ထင္ခပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္က ေဒလီၿမိဳ႔မွာဆန္၊ ရီနံဆီ၀ယ္ရစြာ အလြန္အခက္ခဲဟိပါ၏။ က်န္ေတာ္႐ို႔မွာ ဗမာျပည္ျပန္ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသားတိႏွင့္ အသိမိတ္ေဆြမဟိေသာေၾကာင့္ပင္ ပို၍ခက္ခဲပါ၏။

တရက္နိ Janta Quarter ရပ္ကြက္က ကိုျပည္ေအးနီေသာအိမ္သို႔ က်န္ေတာ္႐ို႔ေရာက္လားပါသည္။ လကၹရည္ႏွင့္ ဧည့္ခံပါသည္။ အျပန္အလွန္မီးၾက၊ ဖလွယ္ၾကပ။ တခါတခါမွာ အလြန္စိတ္ဓါတ္က်စရာေကာင္းေသာ၊ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အတြိအၾကံဳတိေလ့ ဟာသသဖြယ္ ရယ္စရာျဖစ္နီတတ္မႈေၾကာင့္ တဟားဟား ရယ္ၾကရပါ၏။ က်န္ေတာ္သတိထားမိ၏။ ကိုျပည္ေအးက ရခိုင္စကားတခြန္းေလ့ မေျပာပါ။ ဗမာျမန္မာက အမ်ားစုျဖစ္လို႔ အားလံုးနားလည္ေအာင္ ဗမာျမန္မာစကားႏွင့္ ေျပာစြာရာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မွတ္ယူလိုက္ပါ၏။ 

ညဇာပိုင္းေလာက္ေရာက္ေသာခါ ရီနံဆီရာခ်ံစာအုပ္ငွားရန္ ကိုျပည္ေအးႏွင့္က်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းထြက္လာၾကသည္။ က်န္ေတာ္က ဗမာျမန္မာစကားေျပာရစြာ အလြန္ပင္ပန္းပါ၏။ အသံထြက္မပီ၊ လွ်ာကလံုး၊ က်န္ေတာ္ေျပာေသာ ဗမာျမန္မာစကားကို နားေထာင္ရေရလူေလ့ ေကာင္းေကာင္း ပင္ပန္းပါ၏။ နားမလည္သူ မ်ားၾကသည္။ က်န္ေတာ္က ကိုျပည္ေအးကို အားရပါးရ ရခိုင္စကားႏွင့္စေျပာပါ၏။ ကိုျပည္ေအးက က်န္ေတာ္ကို ျပန္ေျပာလိုက္သည္မွာ `ညီေလး ဗမာလိုေျပာ၊ ရခိုင္စကား ေမ့သြားၿပီကြ။ ကိုကရခိုင္စကားမသံုးတာၾကာေတာ ေမ့သြားၿပီ။´ က်န္ေတာ္လည္း မနီႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ျပန္မီးလိုက္၏။ `ကိုျပည္ေအးက ရခိုင္စကားမေျပာရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီလဲ။´ `တကၠသိုလ္စတက္ကတဲက အခုထိမေျပာရတာ။ အကုန္ေမ့သြားၿပီ။´ က်န္ေတာ္ဇာျပန္ေျပာရမွန္မသိ၊ ပါးစပိတ္ၿပီးေက သူေျပာသမွ် အံုးခံ၍ ေနာက္ကလိုက္လားရပါ၏။ ဤသည္မွာ ကိုျပည္ေအးႏွင့္ ပထမဆံုး ေျပာျဖစ္ေသာ စကားျဖစ္၏။

ေနာက္တပါတ္အၾကာမွာ ေသာၾကၠာနိညာဥ့္စ်ီးကို ကိုရန္နိုင္ႏွင့္က်န္ေတာ္ စ်ီး၀ယ္ရန္ထြက္လာၾကသည္။ စ်ီး၀ယ္ယင္း ကိုယ္ေတာ္နန္႔တျခားဗမာျမန္မာ ေက်ာင္းသားအုပ္စုႏွင့္ တြိၾကပါ၏။ ကိုရန္ႏိုင္က က်န္ေတာ္အား ကိုယ္ေတာ္အပါ၀င္ ဦးနုသမီး အရီးသန္းသန္းႏုၾသဇာခံ Burma Students Union ဥကၠဌျဖစ္သူ ကိုျမတ္သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ပီးပါ၏။ ကိုယ္ေတာ္က BSU အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္သည္ဟုေလ့ သိရပါ၏။ ကိုရန္ႏိုင္ႏွင့္ကိုျမတ္သူ႐ို႔က က်န္ေတာ္႐ို႔အုပ္စုကထြက္၍ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္နီၾကသည္။ က်န္ေတာ္ကကိုေတာ္ႏွင့္ သတင္းမီးယင္း၊ ဇာတိ၊ ရခိုင္ျပည္ဇာၿမိဳ႔နယ္ကလဲ စံုးစမ္းမီးျမန္းေျပာဆိုနီၾကသည္။ ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္အျခားဗမာျမန္မာ ေက်ာင္းသားတေယာက္က က်န္ေတာ္႐ို႔ကို သူ႔႐ို႔ BSU မွာ အဖြဲ႔၀င္ဖို႔ စည္း႐ံုးလာ၏။ က်န္ေတာ္က ေဒလီကိုေရာက္ခါစ၊ တိုက္႐ိုက္ျငင္းဆန္လို႔လဲမေကာင္း၊ ကိုယ္႐ို႔သေဘာထားတိကို လူရွိသူရွိမွာ ထုတ္ေဖၚျပလို႔လဲမေကာင္း၊ ယင္းေၾကာင္း ရခိုင္ပိုင္ျပန္ေျပာလိုက္၏။ ``ေလာေလာစိုင္ က်န္ေတာ္႐ို႔မွာ တခုေလ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မဟိသိမ့္ပါ´´။ ``ဟာ…ညီေလး ဘာေျပာတာလဲ။ မင္းေျပာတာ နားမလည္ဘူး။ ဗမာလိုေျပာပါလား..´´ ကိုယ္ေတာ္က ျဖတ္မီးလာ၏။ က်န္ေတာ္ေဂါင္းတိထူၿပီး ပူထြက္လားပိုင္ တြိလိုက္ရ၏။ မ်က္ၿငိဳကုတ္ၿပီး တခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။ ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႔နယ္ သရက္တပင္ကလူက ရခိုင္စကားနားမလည္လတ္ စိတ္ထဲမွာေကာင္းေဒါႆျဖစ္မိသည္။ က်န္ေတာ္ေလ့ မဗာျမန္မာလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရသည္။ ``ေလာေလာစဥ္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသးဘူး၊ ကိုရန္ႏိုင္နဲ႔ေဆြးေႏြးရင္ ပိုေကာင္းမယ္´´။

ကိုယ္ေတာ္မွာ ရခိုင္ျပည္တြင္းနီခခ်ိန္က ဗမာျမန္မာျပည္သို႔ တေခါက္တခါမွ် မေရာက္ဖူးခပါ။ ပလက္၀ၿမိဳ႔နယ္ကိုျဖတ္၍ မယ္ဇူးရမ္း (Mizoram) ျပည္နယ္မွတဆင့္ ေဒလီၿမိဳ႔ကို တက္လားသူျဖစ္ပါသည္။ က်န္ေတာ္႐ို႔ႏွင့္တြိေသာအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတာ္ဗမာျမန္မာႏွင့္ အတူနီေရသက္တမ္း သံုးႏွစ္ေလာက္ရာ ဟိပါသိမ့္၏။ သံုးႏွစ္အတိုးအတြင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးေျပာလာေသာ မိခင္ဘာသာစကားကို လံုး၀မိ့လားသည္ဟု မိမိကုိယ္ကိုမိမိ ၀န္ခံျခင္းသည္ ဥေဏွာက္ပ်က္ေရာဂါလား၊ ကၽြန္စိတ္ဓါလား မေျပာတတ္ပါ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ တမူးတာဟန္းဖက္မွာ လက္နက္ခ်အညံ့ခံ၍ ဗမာျမန္မာစစ္တပ္ ပစ္သတ္ခံရေသာနိထိ ဗမာျမန္မာစကားကို ေျပာလားခပါ၏။

(ခုႏွစ္၊ ရက္စြဲကို တိတိက်က် မမွတ္မိ့ပါ) ၁၉၉၇၊ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေလာက္ပါတ္၀င္က်င္မွာ ေနာ္ေ၀းအၿခီစိုက္ Democratic Voice of Burma (DVB) တိုင္းရင္းသားအသံလႊင့္အစီစိုင္မွာ ထိုင္းႏွင့္အိႏၵိယဖက္သို႔ ယံုးဖြင့္ရန္ေရာက္လာၾကသည္။ ယင္းသတင္းၾကားရေသာအခါ ကိုျပည္ေအးတေယာက္ က်န္ေတာ္႐ို႔ခိုင္ေက်ာင္းသားတိ နီထိုင္ရာ Utam Nagar, LIG Flat မွ အိမ္နံပါတ္ 630 အိမ္ကိုေရာက္လာၿပီး ကိုေက်ာ္ျမကို အိမ္ေခါင္မိုးကိုေခၚ၍ ရခိုင္အသံလႊင့္အစီစိုင္မွာ သူႏွင့္အတူလုပ္လိုေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္လာပါ၏။ ယင္းတိုင္ပင္နီမႈကို ၾကားရေသာ က်န္ေတာ္က ၾကားျဖတ္၀င္မီးလိုက္သည္။ ``ရခိုင္အသံလႊင့္ဖို႔ အကိုရခိုင္စကားတတ္လို႔လား´´။ ကိုျပည္ေအးက ``အေ၀း ငါရခိုင္သား။ ေကာင္းအထင္ေသးေရကာ မင္း…ငါကို။ ငါ..ရခိုင္သား ေ၀း… ရခိုင္သား´´ က်န္ေတာ္ရင္ဖတ္ကို လက္ညွိဳးႏွင့္ေထာက္၍ ျပန္ေဟာက္လိုက္၏။ က်န္ေတာ္ေသာက္နီေသာ ဘယ္ရီဆီးလိပ္ ပါးစကလြတ္ထြက္လားပါသည္။

ကိုျပည္ေအးသည္ ယင္းအခ်ိန္မတိုင္ခင္က UN လာစာကို အျပတ္ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး၊ နယ္စပ္သို႔ျပန္ဆင္း၊ အိမ္ေထာင္က်ကာ ေဒလီသို႔ျပန္တက္လာေသာအခါ UN လစာျပန္မရပါ။ အိမ္ခ်င္မႏွင့္ အေခ်တိအတြက္ကိုသာ UN က ေထာက္ပံ့ပါသည္။ သူ၏ရပ္တည္ေရး အလြန္ခက္ခဲနီေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ကိုေက်ာ္ျမက ``အကို ရခိုင္စကားေျပာစြာ ေအကုမွ ၾကားရေရ။ က်န္ေတာ္နန္႔ ေဆြးေႏြးနီေရအခ်ိန္ထိ အကိုရခိုင္စကားတခြန္းေလ့ မေျပာ။ ဇာပိုင္ယံုခီဖို႔လဲ အကိုယ့္ကို။ မာန္မပါကဲ့။ အကိုရခိုင္စကားေျပာစြာကို က်န္ေတာ္႐ို႔ၾကားခ်င္နီစြာ ေကာင္းၾကာပ်ာ။´´ ျပံဳရယ္ၿပီး ၾကားျဖတ္လိုက္သည္။ 

ထမင္းငတ္မွ ရခို္င္စကားေျပာလာေသာ္လည္း ရခိုင္သားတိုင္းက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴႏွင့္ အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ကိုျပည္ေအးအတြက္ ဦးစားပီးေဆာင္ရြက္လိုက္ၾကပါသည္။ ယင္းေနာက္ပိုင္မွာ ကိုျပည္ေအးအသံကို DVB ရခိုင္အသံလႊင္အစီစိုင္မွာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကားနီခရပါ၏။

ခိုင္ျမသိန္း (ေခ်ာင္းသာႀကီး)